De laatste Mongoolse loodjes

Ik ben moe, maar voldaan! Afgelopen week zijn mochten we vele gezinnen bezoeken hier in Erdenet, 11 uur met de trein van Ulaanbaatar. We zouden naar de Gobi woestijn, maar contacten met kerken daar leverde na 3 maanden plannen niets op. En twee weken geleden werden we uitgenodigd door de Russische dominee hier om hier in de kerk te helpen.

Onze twee russische studenten en ik zijn nu hier terwijl de andere drie in Ulaanbataar zijn achtergebleven. Ze zouden in een Engels kinderkamp helpen. maar dag van te voren kregen ze te horen dat ze maar een dag hoefde te helpen, en eergisteren hoorde ze 's avonds rond 22.30 dat zelfs die dag niet doorging... Welcome to Mongolia, vandaag weet je niet wat morgen gebeurd en zelfs niet wat over een uur gebeurd. Maar voor God maakt dat niet uit, Hij is doet andere dingen, het andere team heeft Magda Verboom ontmoet, een Nederlandse die al meer dan 10 jaar met gehandicapte kinderen hier in Mongolie werkt! Zeker met mijn visie is dat erg gaaf! Ik hoop haar morgen na de 11 uur lange treinreis te ontmoeten.

We mochten elke dag een aantal gezinnen bezoeken, hiervan was een lid van het gezin 1 of 2 keer in de kerk geweest, maar daarna niet meer. Samen met twee vertalers Russisch-Mongools bezoeken we deze gezinnen met een kadootjes, het schijnt dat je altijd melk moet geven, dus dat is er altijd onderdeel van...De gezinnen die we bezocht wonen schrikbarend, sommigen van jullie hebben in Oost Europa arme gezinnen bezocht, dat lijkt hier de normale standaard van het leven... Wat ik als kind bouwde in de achtertuin, een hut om in te spelen, daarin wonen mensen hier! En daarin zijn natuurlijk gradaties, van ok tot heel erg... en er is groot probleem met alcoholisme hier. We gingen gisteren op bezoek bij een gezin dat staat bekend als de verkopers van alcohol in de nacht. Een van onze tolken is een ex-alcoholverslaafde en herkende ze van het oude leven. De oude vrouw begon gelijk al haar lijden te vertellen, over de pijnen in haar lichaam, haar alcoholische man, zoon die overleden is. We zaten in een Mongoolse tent, overal lag troep, vuilnis, smerige borden en pannen, daglicht kwam schemerend in. Kinderen sprongen rond, een jongeman sliep in bed, een kleuter snurkte achter de rug van de oude vrouw, een dochter luisterde naar ons, en haar dronken man bracht ons hier maar verdween even later. Ik zit naast een altaar voor buddha en verschillende andere goden, waaronder een altaar voor haar overleden zoon. Ze heeft een geestelijke leegte in haar leven en we antwoordden haar dat we daarop het antwoord hebben. Jezus is voor haar en haar gezin gekomen om bevrijding te geven. Ze luisterde samen met haar twee dochters vol aandacht naar het verhaal van Misha, DTS-student en exdrugsverslaafde, die veel leed voor zijn eigen moeder heeft veroorzaakt in het verleden, maar nu vrij is en zelfs een gezond leven aan het opbouwen is! De vrouw luisterde met open mond. Willen jullie bidden voor deze vrouw en haar gezin en alle ellende die ze in de nacht rondbrengt: de alcohol verkoop. Dat ze waarlijk de enige echte levende God zal ontmoeten. Het is bijsterend wat buddhisme en shamanisme doet met deze mensen. Zoveel ellende en mensen nemen zulke verkeerde besluiten, omdat ze de waarheid niet kennen.

Gisteren hadden we een bijeenkomst in de avond en waar 8 nieuwe mensen waren, en na het vertellen van Gods plan met deze wereld, staken alle 8 hun hand op om Jezus in hun leven te nemen. Mongolen staan erg open voor het evangelie, en ik bid dat het woord niet zal vallen als op de stenen, maar in de volle grond en vrucht mag dragen.

Ook mocht ik een stukje van mij passie uitdragen, in de kerk zijn twee verstandelijke en lichamelijke beperkten, vergelijkbaar met waar ik heb gewerkt. Ik heb ze een Cars-puzzel gegeven, en zo ga ik er weer op bezoek. Het is gaaf om ouders hier te zien die zo vol liefde voor ze zijn. De hoop dat er een of andere wonderdokter is die hun kind kan genezen. Ik heb verschillende gehandicapte kinderen in Mongolia mogen ontmoeten. Bid voor deze gezinnen, dat ze de beperking mogen accepteren en door mogen blijven gaan met het delen van hun liefde voor hun kind en gezegend mogen worden bij wat ze doen.

Nog 6 dagen en dan stappen we op de bus naar Ulan Ude in Rusland. Ik heb er zin in! Ik ben moe, maar heel voldaan, en ik heb zin in wat vakantie na 5 maanden DTS... Het is gaaf om onze studenten te zien en hoe ze helpen, supporten, getuigen en het evangelie verkondigen! Ik ben dankbaar dat ik deel mag zijn van dat proces! God is goed! altijd!

17 juli kom in naar Nederland vliegen, ik heb voor 6 weken in Noordhorn een huis tot de beschikking, dus dat ik helemaal super! Wat voel ik me gezegend! En een vouwfiets, dus ik kan met de trein overal komen! Bedankt voor jullie hulp, jullie gebeden en ondersteunen. Ik heb zin om jullie weer te zien en bij te praten!

Gods zegen bij alles!

Johan