Oe/zb*kistan: een verrassend land en gezegend 2012

Leuke kerst gehad? Hier flink aan de nederlandse bordspellen gezeten, erg gezellig! Op naar het nieuwe jaar, maar op de rond nog een terugblik naar mijn reis naar een prachtig land in de voormalige land van de Sovjet-Unie:

Hoeveel mensen kan je ontmoeten in twee weken? Hoeveel verhalen kan je horen, hoeveel mensen ondersteunen, een luisterend oor bieden, een bemoediging zijn? Kom twee weken naar Oe/zb*kistan en je zal het ontdekken! wow wat zijn onze broers en zussen, die er nog zijn, sterk. Wat een machtig geloof hebben zij! Letterlijk geven ze hun toekomst, gezin en leven op voor de Hoogste Heer. God is trouw met hen, maar het is zeker niet gemakkelijk, vele tranen vloeien of andere worden ingeslikt.

Bedankt voor jullie gebeden! We mochten duidelijk de kracht van het gebed merken. Voor mij was het gaafste om te zien hoe de hand van God in alles was.

Voordat we naar Oe/zb*ikstan gingen, dacht ik, is het echt nodig dat ik heen ga? Waarom zoveel geld daarvoor gebruiken, voor twee weken? Ons gebed was dat niet onze verlangens vervuld zouden worden, maar de Zijne. Dat bleek een krachtig gebed. Ik zag niet een mogelijkheid het land in te komen, en zo bad ik ook, God, het is niet mogelijk, maar als het uw verlangen is dan zal er toch een deur moeten opengaan. God deed deuren open, we vonden een 'makkelijke' manier om een visa te krijgen en we vonden vliegtickets die redelijk waren. We besloten om heen te gaan!

De laatste keer schreef ik vanuit Moskou, ik was moe na twee weken intensieve studie. De laatste uren waren spannend, mijn teamgenoot werd plotseling doodziek,ik in Moskou op zoek naar een apotheek en ik zou bijna een injectie toe moeten gaan dienen. Hier is Rusland doen mensen dat zelf, en aangezien er niemand in de buurt was, zou ik degene zijn die het zou doen (ik al herinneren hoe ik dat een keer op Tamarisk heb gezien). Gelukkig werkte het tabletje snel genoeg en na een uur was ze weer op de benen. Een half uur later reed de taxi voor en gingen we op weg naar het vliegveld. De taxi was een bijkomend probleem, de vrouw van onze chauffeur werd plotseling onwel, en belde af, maar gelukkig regelde hij een taxi voor ons.
Onze taxichauffeur was een Kyrgyz, dus dat was nog een leuk gesprek. In de 10 uur dat we in Moskou waren, was ons gevraagd een presentatie gegeven over de DTS. Gelukkig geeft God kracht wanneer je het nodig hebt...

Waarempel geen problemen met mij uitreisvisa (die heb ik nu nodig om Rusland uit te mogen) en we zaten in het vliegtuig naar Almaty, een tussenstop op naar Uzb. Gelukkig is God een genadige God, we hadden een goede tijd in het vliegtuig, en aangekomen in Almaty bleek er geen vliegtuig te zijn voor de vluchten naar Uzb en Tajikistan. In onze vlucht waren we met 5 'witte' mensen, en misschien 3 vrouwen, het hele vliegtuig zat vol met Centraal Aziatische gastarbeiders die teruggingen naar huis.En de helft moest overstappen in Almaty, en dat duurde dus 6 uurlanger dan verwacht. Normaal is het erg vervelend als er vertraging is, maar ik zag het zo als kadootje van God; een pauze om bij te komen, we kregen te eten en drinken, we hadden internet en stroom voor onze comp, we konden slapen op de banken. Een verplichte pauze, en dat was net wat ik nodig had ;-)

Aangekomen in het land, moest ik alles alleen doen, als toerist ken ik niemand en opeens was ik mijn Russisch ook 'vergeten'... binnen vijf minuten kreeg ik mijn visa op het vliegveld, pikte ik mijn bagage op en kon ik naar buiten.

Niet-passagiers blijken niet het vliegveld op te mogen, en stonden in de kou achter dranghekken te wachten... Arme mensen die niet wisten hoe lang het zou duren voordat het vertraagde vliegtuig zou aankomen met hun geliefden. Vrouwen die hun man voor maanden niet gezien hebben. Ik werd opgepikt door mijn touragent en naar mijn hotel gebracht... ik moet zeggen dat jeugdhotels in europa er beter uitzien, maar ik was in het land, en het zag er interessant uit! Bijna iedereen rijdt rond in een witte Daewoo Matiz ;-)

Het gezin bij wie mijn teamgenote verbleef was erg blij met ons bezoek, ik had mijn backpack vol met kadootjes en spullen bij me die moesten worden overgedragen aan familieleden, vrienden enzovoort van mensen hier in Rusland. Het voelde sinterklaas ;-).(terug vloog ik wederom als postbode met een zak vol 'post').

Ik heb niet veel van het culturele erfgoed gezien, hoewel ik toerist was, maar veel broers en zussen kunnen ontmoeten. Ik kon de geur van het land proeven, een volk dat creatief is, houdt van schoonheid en orde, en heerlijk kan koken en een geweldige gastvrijheid! We zijn letterlijk over de bergen gegaan om mensen te bezoeken, een reis van een halve dag. We kwamenen er moe aan, kregen een volle tafel aangeboden, terwijl we zaten in het donker omdat er maar 4 keer per dag water, gas en elektriciteit is, maar wat een liefde en wat een getuigenissen, wonderen en dromen! Wat een land, wat een mensen. Je kan zien dat het leven zwaar is, maar ze gaan voor de eeuwige schat. Later toen we terug waren in de hoofdstad hoorden we van vrienden dat ze een telefoontje had gehad van deze mensen en dat het zo een zegen was geweest dat we langs waren geweest, ook al was het maar voor een avond en nacht! Ze vonden ons al een van hen! Zo bijzonder dat ook al ben je moe, God je gebruikt voor zijn doeleinden, we konden onze oren gebruiken en dat was het hardste wat ze nodig hadden. Ik maar denken, wat zou ik met hen kunnen delen, ik kan me niets verzinnen...God weet precies wat ze nodig hebben! En ik sta elke keer weer verbaasd, hoe Jezus je samenbrengt met mensen die je niet kent, wiens taal je niet spreekt en toch al snel het gevoel geeft dat je veel samen deelt.

We bezochten ook een tehuis zoals waar ik werkte in Nederland, alleen hier 400 kinderen. We hadden een gift waarmee we vitamines, ontwikkelingsspeelgoed en andere zaken konden geven. Het tehuis zag er goed uit, maar mensen weten niet echt wat ze moet doen met mensen met een beperking. Zoveel vergroeingen, kinderen die in bed liggen of met 40 in een soort van een veranda als mieren door elkaar heen kruipen. Dit was heftig om te zien.

Een andere jongen bezochten we in het ziekenhuis. Mijn vriend had hem lang getraind in het tehuis. Op de foto die mijn vriend had is een gezonde jongeman te zien met sterke armspieren, en toen ontmoetten we de jongen in het ziekenhuis: een hoopje botten, armen als luciferstokjes, geen glans in de ogen, de helft van zijn haren waren al uitgevallen. Toen we met hem praatten zag ik dat hij geen zin in het leven meer had, dat hij dood wilde. Hij had een half jaar bij iemand in huis gewoond, die voor hem zou zorgen. Mijn lokale vriend mocht al niet meer bij hem komen en een paar dagen voordat wij kwamen, werd hij bij het kindertehuis terug gebracht of ze hem niet konden wassen... hij bleek open vleeswonden op zijn achterwerk te hebben van het doorliggen. Mijn vriend werd ingeschakeld en nu wordt er naar een oplossing gezocht, maar het is kiezen uit het slechte of het slechte... wat een leven. We hebben de jongen vaak bezocht, we brachten hem in de rolstoel naar buiten in de zon (rolstoel jaar 0, lege banden en hij zat op tweehoog...). en hij genoot ervan... langzaam zagen we het leven weer langzaam terug komen in hem. en toen moesten we hem achterlaten... Ik zou zo weer terug willen, en werken in het tehuis voor gehandicapten, maar dat lijkt onmogelijk.

We hebben veel kunnen doen, en we zagen duidelijk Gods leiding in dit alles, en dat was voor ons een bemoediging, en dat precies waar we voor gebeden hadden dat het ook zo gebeurden. God is zo trouw, en hij houdt zo van zijn kinderen. Het was een onvoorbereide reis, maar het leek alsog God het tot de puntjes had voorbereid. Ik kan niet alles vertellen hier, er is zoveel meer...

God is goed en hij is in control! altijd, ook al lijkt hij soms zo ver weg. Ik ben blij dat ik een besluit kon nemen om deze reis te maken, en ik kreeg zoveel meer dat ik verwacht had. Ik heb ook wat foto's gemaakt van de schoonheid van het land, maar de foto's laten niet zien de schoonheid die God in deze mensen heeft gestopt! Vergeet niet onze broers en zussen die het moeilijk hebben!

Ik wil jullie bij deze een gezegend 2012 toewensen, ik ben benieuwd wat God zal gaan brengen voor een ieder van ons! Ik kijk vol dank terug naar 2011! bedankt voor wie jullie zijn, en dat ik jullie ken! Gods zegen, johan