hoera deuren gaan open

Ik heb een kennismakingsgesprek gehad met de directrice van de school voor kinderen met een beperking! ze was geinteresseerd en wilde weten hoe we in Nederland werken en welke visie ik heb op mensen met een beperking:en dan natuurlijk mijn hart spreken. Ze was onder de indruk,maar als werkgever kon ze weinig beginnen omdat het schooljaar al bezig is.Ze belde gelijk wat contacten op om met mij te introduceren. Ik moest wachten tot een vrouw van een fonds zou komen.die zou onderweg zijn.Een half uur later kreeg ik de organisatie van een op te richten club door deze vrouw in mijn schoot geworden.Maar dat heb ik voorzichtig afgeslagen.De directrice leek het te begrijpen en vertelde vrouw dat ik meer iemand was die met de kinderen werkte dan organiseren van de omstandigheden. bijzondere was dat ze over me vertelde alsof ze me al lang kende.Van de mevrouw van het fonds kreeg ik haar visitekaartje, 'ja,ik heb ook nog een reisbureau'. blijkbaar was haar fonds net opgericht en had ze nog niet de juiste kaartjes laten drukken. ik ben benieuwd wat de echte doelen van het fonds zijn. De directrice wil graag contact houden en vroeg me of ik ook voorlichting kon geven over autisme,de laatste jaren kregen ze meer van dit soort kinderen en eigenlijk weten ze niet goed wat ze met deze kinderen aan moeten.In december gaan we kijken hoe we dat kunnen doen:)

Over 28 minuten komt mijn trein aan die me dichter bij nederland zal brengen: st petersburg.ik ga verder studeren voor psycholoog,en vandaag merkte ik al in het gesprek met de directrice, hoe belangrijk dat is.we zullen zien. ik ben benieuwd hoe psycholgie in en op z'n Russisch zal zijn. De directrice vroeg me zelfs om bevesting om hoe met kinderen om te gaan. erg gaaf allemaal.

na twee weken studie vertrek ik op de nachttrein naar moskou en daar zal ik
mijn teamgenoot Galia ontmoeten en samen vliegen we via Almaty (helaas kan
ik het vliegveld niet uit zonder visa,anders was ik graag op bezoek
gegaan bij mijn oude werkplek daar )
naar tashkent. Ik hoop later te vertellen hoe alles gegaan is. het leek onmogelijkheid en eerlijk gezegd had ik de moed al drie keer opgegeven en kan ik het nog niet geloven,maar DV gaan we er heen. we gaan van zondag tot zondag, we hopen en bidden veel broers en zussen te bemoedigen en we hopen eem tehuis voor gehandicapten te bezoeken. ik moet als buitenlander verblijven in hotels,anders kan het niet. het zal een bijzondere tijd worden en ik bid dat God zijn werk door mij heen doet: dat Zijn wil gedaan wordt,willen jullie meebidden?

mijn trein is gearriveerd!ik ga mijn bedje opzoeken daar...
gods zegen,
jo