Er klopt een vreemdeling

De bel van de basis gaat, ik denk, 'wie gaat er open doen', ik ben duidelijk druk bezig met een scan te maken van mijn rijbewijs, die ik moet sturen naar een officiele tolk, die ik dan hopelijk morgen kan ophalen, om die notarieel te laten bevestigen, zodat ik een toestemming kan krijgen om in het busje van de basis te mogen rijden... allemaal erg belangrijk dus, en ik ben al laat, en niemand doet die deur open.

Voor de tweede keer gaat de bel, en ik besluit de deur open te doen, ik ben tenslotte het dichts bij de deur. Als ik de de deur open doe, staat daar een naar drankruikende man, helemaal bevuilt, met dikke vingers, geel van sigaretten, net als zijn snor en haar. Hij moppelt iets wat ik niet snap. Mij bekruipt een gevoel van onbehagen, 'ik ben druk, die man is vies en wat moet die, dadelijk word ik overvallen'.Ik merk aan mezelf dat ik zo ook met hem praat.

Ik besluit mijn geweten te volgen, in plaats van mijn onbehagen.

Toevallig zijn we net een half uur geleden een 24-uur vasten begonnen voor Sergey Borisowiech en zijn kornuiten (zie vorige blog, ze staan open, maar hebben zo'n balast mee in hun leven).

Mijn geweten is echter in dubio. Ik sta buiten in mijn trainingsbroek, mijn ademt bevriest als ik het uitblaas, ik weet niet zo goed wat ik moet doen, en wat hij wil. Ik begrijp dat hij wat te eten wil, daar kan ik voor zorgen, ik stel me voor, en hij zegt zijn naam, die ik tegelijk weer vergeet. Ik doe de deur dicht en laat hem wachten in de kou, ik begrijp ondertussen dat hij een van de zwervers is die achter ons bij het vervallen gebouwtje en vuilnisbakken wonen op de warme buizen en niet een of andere dronken kornuit.

Binnen bedenk ik me wat ik hem te eten kan geven, 'brood met iets erop, dat is normaal in Nederland, maar hier onbegrijpelijk en trouwens, mijn brood is op. Een van mijn porties in de vriezer opwarmen, maar hoe moet hij dat eten, ik kan hem niet echt binnen vragen op de basis, hier wonen mensen, en ik weet nog niet goed wat ik van hem moet verwachten.' Ik plaats mijn bevroren prakje van gisteren in de magnetron, en vind wegwerpbordje en -lepel. In ieder geval iets om mee te eten. Hopelijk vindt hij mijn Nederlandse smaak ok genoeg... dat gaat dan door mijn hoofd, terwijl als ik ik dit nu tik, me bedenk, dat hem waarschijnlijk alles goed smaakt, als je honger hebt.Maar blijkbaar denk ik op zo'n moment niet echt helder.

Als de magnetron zijn werk doet, besluit ik de tijd te gebruiken om met hem te gaan kennismaken, ik heb nu immers niet veel anders te doen, mijn rijbewijs moet maar wachten. Als ik de deur weer opendoet, zie ik hem half liggend, half zittend op de grond. Ik vraag hem op te staan en ook waarom hij daar is gaan liggen, het is immers koud. Hij lijkt niet echt normaal meer te kunnen bewegen, ik help hem mee naar binnen en hij wil bijna weer op de grond gaan zitten, maar ik zeg tegen hem om te gaan zitten op een feuilleton. Ik wil zijn naam nogmaals weten, en kom erachter dat hij Aleg heet. We beginnen een kennismakingspraatje, ik zie aan hem dat hij het lastig vindt mij te begrijpen en voor mij geldt het zelfde. Hij blijkt geen vrouw of kinderen te hebben, omdat hij niet waardig genoeg is... Ik zeg hem dat ik ook niet waardig ben, maar dat ik door Jezus Christus waardig ben. Op dat moment ontspringt er een traan in Aleg zijn linkeroog en diggelt langzaam over zijn wang. Als we verder praten diggelt er ook een traan uit zijn andere wang. Ik begrijp het niet zo goed, ik weet niet zo goed wat ik moet doen, en baal er van dat ik niet beter russisch ken en zijn woorden begrijp.
Het raakt Aleg en het raakt mij.

Opeens staat hij op en wil naar buiten. Hij heeft nog een maat die moet eten. Ik besluit dat ik Aleg, de zwerver, genoeg vind en zeg dat ik hem een portie meegeef voor zijn vriend. Maar Aleg wil naar buiten, hij staat op neemt een soort van afscheid, ik kan hem niet oppraten om te blijven zitten en op zijn eten te wachten. Hij wenst mij dat God mij al het goeds zal geven. Ik loop terug naar de keuken, maak het prakkie klaar, verdeel het over twee borden en doe het in een zakje, dan maar naar de buizen om daar het eten heen te brengen. Rare boel, wil die eten, gaat hij weg, blijkbaar wordt er hem iets te veel. Als ik de kou instap, ligt hij wederom bij de deur op de grond. Ik geef hem het eten, en hij is vol dankbaarheid.

Blijkbaar was er binnen iets anders aan de hand. We praten nog wat verder, en ik vraag hem of ik voor hem kan bidden...hij stamelt en zegt dat hij beter voor mij kan bidden. Ik vraag hem waarom. Gebed is hem niet waardig, hij heeft dingen in zijn leven gedaan die ik beter niet kan weten. Ik vertel hem dat God van hem houdt, de eerste persoon die de hemel binnenging met Jezus was een midadiger van het ergste soort. Als we willen, dan wil God ons vergeven. Of iets wat hier op lijkt, ik denk zo wie zo niet dat hij mijn woorden begreep, het was een wirwar van woorden, voor mezel niet eens duidelijk. Maar iets bewoog mij en hem. Opnieuw vloeiden er tranen over zijn wangen. Hij wilde me ontarmen, en ik nam hem na wat aarzelen in mijn armen. Hij bedankte me en stamelen allebei nog woorden. We namen afscheid en wensten elkaar Gods nabijheid toe.

Hij ging naar zijn kameraad op de warme buizen om zijn prakkie te eten.

Ik besloot om deze gebeurtenis met jullie te delen, maar eerst natuurlijk mijn openstaande zaakje van het rijbewijs afhandelen.

Iets heeft me geraakt, iets begrijp ik niet. Ik kan het niet echt veklaren. Deze ontmoeting had iets geestelijks, maar ik snap niet hoe en wat. Willen jullie met mij bidden voor Aleg, hij zei me dat hij nog een jaar te leven heeft, terwijl ik hem zei dat hij met zijn 44 jaar nog jong is. Misschien iets met de 2012, einde van de wereld? Ik weet het niet. Ik bid dat hij een nieuw leven mag beginnen met hoop en perspectief in plaats van een leven op warme buizen onder een omgevallen muur bij de vuilnisbakken. Zo heeft God hem niet bedoeld, ik bid dat hij dat zelf ook beseft en dat Aleg God waarlijk zal zoeken en vinden.
Bedankt dat ik dit met jullie mag delen, Gods zegen,
Johan