veilig thuis

17.15 mijn trein komt aan op mijn vertrouwde stationnetje, hier geen oma die eten, snoepgoed en bier verkopen. wel de plek waar mijn huisjee staat, waar alles weer schoon en georderd is.... behalve dan die rugzak en koffer die ik meebreng. Ik ben weer thuis! De maand oktober is voorbij, gisteravond landde ik op schiphol, na geslaagde vluchten naar en van munchen.

Gisteren zat ik nog ff in de stress, ik kon nergens vinden hoelaat ik zou vliegen vanaf st Petersburg, ik dacht het te weten, maar op het cruciale moment zelf, begin ik te twijfelen. Later bleek ik het juist te hebben, op het moment dat ik mijn koffer kreeg, zat ik het bilet voor me en wist ik precies de tijd. Helaas 3 uur stress voor niets. Ik had beter kunnen overgeven aan God, dan had ik drie uur langer genoten;-)

In st Petersburg belde ik Oksana en Igor(die van waar ik in de keuken sliep naast de koelkast) om ze nog snel een bezoekje te brengen, vertelden ze me dat hun baby werd gedoopt. Op het moment dat kleine natalya gedoopt was, zei ik gedag, nam mijn backpack op en ging naar mijn andere vriende(ondertussen nog snel naar hun huis, omdat ze mijn registratiebewijs waren vergeten, wat ik nodig heb om het land te verlaten).

Mijn 40-urige treinreis van Perm naar st Petersburg ging super, ik reisde dit keer coupe, een klas luxer, (twee keer zo duur, maar dat besefte ik pas toen ik eenmaal al had betaald). Alles is iets netter, iets groter en iets minder mensen. Maar geef mij toch maar de openbare wagon, is een stuk interessanter...

Mij laatste uren in Perm waren super! Onderweg naar het weeshuis kwam onze auto in aquaplanning, mijn chauffeur verloor de macht over het stuur en op het moment dat de auto weer grip greep op het wegdek, reden we gelukkig niet in op de tankauto voor ons, maar op de vangrail naast ons (de snelweg was net de dag eerder geopend, en die nieuwe vangrail was hard nodig). De bestuurderkant was gecrashed, de deur ontzet, mijn vrienden met wie we naar het opvanghuis gingen zeiden: gelukkig leven we nog, en is het maar een auto. we lossen dat later wel op. Hebben we wel gebeden voor een veilige reis? Nou dat hadden we. Met de ontzette deur reden we weer verder naar het opvangtehuis. In dit huis worden kinderen tijdelijk geplaatst, als het thuis niet langer gaat. We deden spelletjes, zongen liederen en een dramastukje, waarin ik de hoofdrol kreeg toegedeeld. In de auto werd me verteld hoe het dramastukje ging, halverwege was ik de helft al vergeten of had ik het anders geinterpreteerd. De kinderen vonden het leuk en de anderen van het team vonden me helemaal geweldig, ik inproviseerde zo mooi. Leuk om te horen, gelukkig ervaren anderen je anders dan jezelf :-)_Na ons programma kletsen we met de kinderen, er werd met ze gebeden en ik lag met ze op de grond boekjes te bekijken en ondertussen vragen aan hets tellen waarom ze hier waren en wie ze waren. De meesten zaten hier omdat de ouders dronken. Het besefte me weer hoe grote invloed alcohol hier heeft in dit land. Dat veel mensen, gezinnen en relatie hierdoor kapot gaan. Toen ik op het treinstation van Perm wachtte op de trein, zat de wachtkamer vol met mensen die bier bij zich hadden, de een had twee flesjes, de volgende een 2 1/2 liter fles en nog losse flesjes. Het is een zo gewoon beeld in het dagelijks leven. Deze kinderen deden me beseffen dat Satan in elk land een doeltreffend wapen heeft om mensen te vernietigen en hoe hard het hem dat ook lukt. De levensverwachting van de Russen neemt af. Ik ben dankbaar dat ik een stukje mog zien van het werk wat christenen doen in Perm. Ze geven hun tijd en geld om deze kinderen te dienen en hun te vertellen over Jezus.

Ik dank God voor deze maand in Rusland, Ik ben dankbaar dat ik mocht gaan en veel mocht zien. Vooral het werk in Perm heeft me geraakt. Ik ben benieuwd wat de toekomst zal brengen. Ik zit nu veilig weer thuis, lekker in mijn luie stoel. Voor me ligt het boek van Randy Alcorn, safety home (de thuiskomst), dat ik de afgelopen dagen aan het leven ben, over de kerk in China. Er zitten veel aangrijpende elementen in, wat me doet beseffen waarom ik in deze wereld ben. Om God lief te hebben en om de medemens lief te hebben. In hoeverre ben ik daartoe bereid. Ik ben thuisgekomen, maar in hoeverre ben ik echt thuis? Ik ben over thuis, als ik God dien en in Zijn wil leef. Deze reis heeft me weer een stuk wakkergeschud, mijn passie voor Rusland weer opgeschud, ook weer de realiteit van het leven gezien. En ik hoop dat ik dat niet te snel vergeet door de drukte van alle dag!
Bedankt voor het meeleven van mijn avonturen in Rusland. Bedankt voor je gebed, sms en bemoedigingen! Gods zegen, Johan