Welkom in Rusland:STRESS

Stress!!!
Ik kom te laat, ik moet vandaag mijn vingerafdrukken bij de politie laten afdrukken, en ze zijn alleen open van 9.00 tot 10.00.

Gisteren stond ik voor niets in de rij, ik was nummer 5, en om 9.42 zei de mevrouw van de politie, dit is de laatste voor vandaag. Ik zei: 'jullie doen 1 persoon per 20 minuten'. Gemor terug, ze moest om 10.00 ergens anders zijn. Even later bel ik nog maar eens aan, hoelaat moet ik hier wel niet zijn, als ik vingerafdrukken wil hebben. De politieagent verteld me dat ik morgen er maar om 8.30 moet zijn. Ik had jullie al geschreven dat ik mijn tijdelijke verblijfsvergunning heb gekregen, alleen niet dat het nog geregisteerd moet worden. Ik had 7 werkdagen, en dit was nummer 7, ik had vrijdag al een halve dag in de rij gestaan met de mevrouw waar ik op het adres geregisteerd zal worden.
Toen we eindelijke aan de buurt waren, bleek ik nog vingerafrdukken te moeten halen, maar het politie werkt alleen 's morgens. Op werkdag 7, de dag dat ik de stempel in mijn paspoort moest hebben, was ik dus persoon nummer 5, persoon nummer 4 kwam ook niet aan de beurt. Ik ging nog snel langs bij de mevrouw van de stempel en legde haar de situatie uit, eerst begreep ze niet wie ik was, en begon ze dat ik wel erg laat met alles was begonnen. Na een paar zinnen begreep ze wie ik was en antwoordde ze me dat ik het morgen nog maar eens moest proberen en daarna snel naar haar moest rennen.

Alles zal wel goed komen. Fffh, opluchting. Stress weg, maar dan de volgende dag: vroeg mijn bed uit, ik moet een uur met de bus, dus nog eerder mijn bedje uit, snel broodje gegeten (ze hebben hier eindelijk brood dat ergens lijkt op ons volkorenbrood, hoera!) met koffie op z'n turks (senseo heeft niemand nog van gehoord, en koffieapparaten zijn ook nog zeldzaam) en ik stond braaf op tijd bij de bushalte blauw te bekken, het is hier nog net boven vriespunt (ik ben flink jaloers op jullie nazomer, maar ja ik had mooi weer in china). De bus arriveerde eindelijk en was gelukkig leeg, dus ik had waarempel een plekje. Bij de volgende halte waren de plekjes al op, dus je kunt je een voorstelling maken van de bus na een paar bushaltes.

Na een half uur rijden is er file... of gewoon een stoplicht, dat weet je nooit hier, maar na een kwartier en slechts een paar honderd meter verder, begrijp ik dat het nog lang gaat duren en ik zie de tijd wegtikken. Kan je voorstellen dat ik om 8.10 in de stress zit omdat ik niet op tijd op het politiebureau aankom die niet eens open is, om maar voorin de rij te kunnen komen... om maar te hopen dat je voor 10.00 een stel vingerafdrukken op een papiertje hebt, voor een stempel die ik je paspoort komt, terwijl je al een hele stapel met documenten heb verzameld voor deze stempel, en dan niet te vergeten de stapel documenten die ik heb verzameld een half jaar geleden.

STRESS!

Wat als ik te laat kom, en als er al meer dan drie mensen zijn, en als en als... ik begin te bidden, en iemand in kazachstan chat toevallig met me(ze was in juli bij mij op bezoek) en ook haar vraag ik snel om gebed. Ik denk en bid: 'ok Heer is zit te stressen om iets zo doms, maar ik heb het wel nodig', en ik begin te begrijpen dat God alles in zijn hand heeft, ik moet doen wat in mijn vermogen ligt en Hij doet de rest, dat zegt Hij in Zijn woord', dus ook al gaat alles mis, dan is het ok, dan gaat God dat gebruiken voor zijn doeleinde. Ik herinner me ook de woorden van de vrouw van de stempel, als je de vingerafdrukken hebt dan ren je even snel naar mij en maken we alles in orde. Als de deur van de bus voor de volgende bushalte opengaat besluit ik uit te stappenen en begin ik te rennen. Nu zie ik hoe erg de file is, in de bus zijn zoveel mensen, en zijn alle ramen beslagen aan de binnenkant en vies aan de buitenkant, en zie je alleen de mensen om je heen.

Ik ren 10 minuten, ik heb nog spierpijn van mij jogging rondje van een paar dagen geleden, dus dat helpt niet echt. Ik ren om auto's heen, probeer modder te ontwijken, wordt bijna overreden, en alles om op tijd in de rij te staan... En dan... zie ik eindelijk het einde van de file, er is een botsing op een belangrijk punt waar twee toegangswegen samen komen, en dat bijna al het verkeer ophoudt, ik 'huppel' er langs, en 50meter verder is de volgende bushalte, waar ik snel op de bus stap en 10 minuten later arriveer ik eindelijk bij mijn geliefde politiebureau, de rij! en neem mijn plaats: nummer twee:-) Hoera! Alleen gaat gelijk door mijn hoofd, nu hopen dat ze vandaag ook echt werken. Om 9.01 belt nummer 1 in de rij aan en wordt er netjes opengedaan. Hij is Tadjik en was gisteren nummer vier in de rij. De politieagent kijkt op zijn papier en zegt tegen hem: Je moet niet hier zijn maar bij de politie in een ander district. Erg jammer voor hem, helemaal omdat hij vandaag op de bus wilde naar Tadjikistan en nu 3 weken moet wachten. Had hij dat gisteren maar geweten... Maar gelukkig voor mij, kunnen eindelijk mijn vingertoppen, vingerskootjes,zijkanten van mijn vingers, handpalmen em duimen in de inkt voor een dubbele afdruk. Een politieagent vroeg of we konden ruilen van land 'mij best' antwoordde ik hem. Na 10 minnuten was ik klaar en stond ik buiten.

Blij als een kind 'huppelde' ik met mijn twee a4'tje naar de stempeldame een paar straten verderop. Helemaal geen rij, zelfs niet in het kantoor, ik was gelijk aan de beurt. Ik dacht dat is zo gebeurd, maar de arme stempeldame moest niet alleen stempelen, maar ook nog papieren invullen (terwijl ik al verschillende papieren had ingevuld) en gegevens werden in een oud DOS-programma ingevoerd. En hoe vaak ze wel niet Burgemeester van Hoogezand-Sappemeer (plaats waar mijn paspoort is afgegeven)op z'n russich heeft moeten invullen op papier en in de computer. Ik dacht: 'Mijn volgend paspoort moet op een plek die makkelijker en korter is'.

Na 50 minuten was alles klaar, alle documenten ingevuld en ik had eindelijk het belangrijke stempel in mijn paspoort, waarmee in 3 jaar in Rusland kan blijven, mits ik elk jaar laat zien of ik een minimum bedrag op de bank heb staan en ik moet nog een exit-visa aanvragen om het land uit te kunnen... en nog een BSN-nummer aanvragen, kortom ik ben al 4 dagen bezig hiermee, en moet nog een paar dagen op pad om al het nodige te regelen...Welkom in Rusland! Maar ik heb nu geen dure visa meer nodig en ik kan over een half jaar al permanente verblijfsvergunning aanvragen, maar dat duurt nog even, gelukkig.

Gelukkig is dit niet alleen het Russiche leven, ik weet dat ik hier ben omdat God dat in mijn hart heeft gelegd. Ik zit nu al in de drama/dansgroep van een kerk hier, en 15 oktober heb ik mijn eerste optreden in een afkickcentrum. Ik help mee met de club voor kinderen uit de buurt, en breng eten langs bij de meest armen, en ben op zoek naar contacten met tehuizen voor mensen met een beperking...Willen jullie bidden voor dit proces, ik wil eind van de maand 5 mogelijkheden hebben gevonden, zodat ik mensen met een beperking kan werken.

Ik voel me aardig thuis hier al, ik verbaas me hoe tevreden ik al ben met het weinige wat ik hier heb vergeleken met wat ik had in Nederland, bijzonder hoe snel dingen al wennen...

Bedankt voor jullie reacties, zijn altijd erg bemoedigend om te lezen.


Dikke groet uit Perm, Rusland,

Johan