Klein foutje, grote gevolgen: Vliegtuig gemist!

Over een 10 uur kom ik aan in de hoofdstad van het rijk van Peter de Grote met de trein. Eigenlijk had ik er al moeten zijn, ik zou overnacht hebben bij oude vrienden in Moskou en weer op de hoogte zijn van wat hun bezig houdt in het leven. Helaas kwam ik er pas in de bus naar het vliegveld achter dat mijn vliegtuig niet om 23.50 vertrekt maar om 23.05: een heel klein verschilletje, met best wel grote gevolgen.

Ik kwam er achter om 22.30, snel nam ik een taxi, en de oude Azerbeidjaanse man scheurde in zijn bijna 37-jarige oude Lada naar het vliegveld. Ik was voldoende op tijd vertrokken vanaf de basis, maar op het busstation kwam de bus maar niet. Ik besloot verschillende taxi’s te vragen, en kwam met deze man in overeenstemming dat hij mij voor 300 roebel zou kunnen rijden. Ik vond het veel geld. Ik liep naar de bus die al klaar stond, en vroeg of ze hoe laat ze op het vliegveld zouden zijn. Op tijd; met nog 10 minuten voor einde van in checken. Het zou er om spannen. Ik pakte alvast mijn paspoort, maakte mijn tas klein en deed mijn map open met mijn ticket en toen zag ik het pas. Ik stoof de bus uit en vroeg, enigszins beschamend of de taxist mij kon brengen. Hij vertelde me een verhaal over een vliegtuig die hij gemist had, omdat de verkoopster de verkeerde datum had vermeld. Ondertussen zat ik een schietgebedje te schieten dat het vliegtuig vertraging mocht hebben. 20 minuten voor vertrek kwam ik aan op het vliegtuig. Ik vloog door de security heen en kwam in een lege vertrek hal.

Bij de informatiebalie, deed een, gelukkig, aardige mevrouw, mij hoofdschuddend de mededeling dat ik beter moet opletten de volgende keer. Ik ben iets te verwend met van te voren inchecken op internet, en helaas was dat dit keer niet nodig.
Voordeel was dat er andere oplossingen waren en dit was een goedkoop ticket geweest. Ik hoefde niet aan nieuw duur ticket te komen en als ik midden in de nacht op het treinstation zou komen, kon ik de eerstvolgende trein pakken naar Sint Petersburg. 30 uur tijd om bij slapen van deze heftige week van documenten en stempels verzamelen en me eindelijk voor te bereiden op mijn studie theologie in Sint Petersburg. Ik vroeg de vriendelijke vrouw of ik geld terug kon krijgen van mijn vlucht van Moskou naar Sint Petersburg, en bijzonder genoeg, het was mogelijk. Ik moest in tweevoud een verzoek indienen, helaas mocht het niet in het Engels, maar in de landstaal. De vrouw dicteerde me, en woorden die ik niet schrijven kon, schreef ze voor. Ik voelde me bijna in Nederland, gewoon iemand die je helpt als je hulp nodig hebt. Het viel me op dat mensen hier in Rusland niet alleen koud en gemeen reageren, maar als ze medelijden met je hebben, gaan ze hun best doen om je te helpen. Wat een genot om ook die kant van de Russen te leren kennen. Het moest allemaal wel snel, want de bus, die ik zou nemen, kwam er aangereden en dat was mijn mogelijkheid om terug in de stad te komen. Een collega van de vrouw hield de bus in de gaten, zodat ik alles op tijd kon op schrijven, ik kreeg een prachtige stempel om mijn exemplaar met bijschrift en rende naar mijn bus toe.

Wederom stoorde ik de chauffeur en de conductrice in hun minuten van rust. Ze kijken verbaasd op me te zien en ik vertelde ze wat er gebeurd was. En warempel, ook zij kregen een warm gevoel over zich en begonnen me te helpen. Ze hadden zich al afgevraagd waar ik was gebleven toen ik de bus uitvloog. 300 roebel voor de taxi, die ik had betaald, was volgens hen spotgoedkoop. Ik dacht dat ze het sarcastisch bedoelden, want de bus is maar 12 roebel, en ik vond het verschil aardig groot. Maar nee ik had het echt getroffen. Omdat het al midden in de nacht was, zou het steeds moeilijker zijn om op het treinstation te komen. De chauffeur en zijn helper hadden verschillende oplossingen voor me. Ik besloot de goedkoopste en meest voor de handliggende variant te kiezen. Op eigen houtje vanaf de bus nog 1 km lopen tot aan het treinstation. Het enige minpunt die ik zag dat ik niet wist hoe laat de eerstvolgende trein zou gaan. Ik nam afscheid van de bus en stapte de kou in mijn met rugtasje op weg naar het treinstation dat ergens in de verte zou moeten liggen. Het was een rustige vrijdagnacht, in ieder geval waar ik nu was.

De 1 km van de buschauffeur bleek te kloppen (normaal kan je daar niet op aan van Russen), en via paadjes door bosjes kwam ik aan op het station. Het was flink koud, of liever gezegd, ik had me al op z’n Sint Pieters gekleed, dus blauwbekkend, maar vol adrenaline kwam ik op het station. Ook hier detectiepoortjes, ik begin een vrees voor die dingen te ontwikkelen,maar dit keer werd ik snel doorgelaten, toen bleek dat de snickers geen bom was. Via een zelfbedieningskassa kwam ik er achter dat er nog maar weinig plekken waren op de trein die ik begeerde, dus ik snelde me naar de kassa. Toen de vrouw voor me eindelijk aan de buurt kregen we een snauw dat de computer niet werkte en dat we naar kassa 10 moesten. Zucht, konden ze dat niet eerder vertellen. Bij kassa 10 was niemand, want die had een technische pauze van 20 minuten, gelukkig was die pauze in principe al drie minuten voorbij, maar de vrouw voor me had het al opgegeven. Even later kreeg ik een chagrijnige caissière, die me vertelde dat er nog minder plekken waren, dus er bleef weinig kiezen over, en ik kreeg de plek die ik eigenlijk had begeerd. Coupe met 50% korting op de eerst volgende trein! Ik betaalde met mijn laatste Russische roebels en mocht nu 5 uur uit te zien zingen.

Mijn rondje over het station leverde weinig op, helaas werkt zelfs de kapper op het station niet na middennacht. Ik ging over op mijn eerder bedachte plan, de stad in op zoek naar een cafeetje waar ik nog wat warms kon eten en ik nog wat kon studeren. Ik ging op speurtocht, over de trambaan in het donker, en eigenlijk genoot ik wel van dit alles. Opeens kwam er een veegwagentram op me af, maar die vloog al weer een andere baan in. Ik nam natuurlijk net de verkeerde straat, kwam ik later achter, dus ik had een lange tocht voor de boeg, terwijl een straat parallel, allemaal cafeetjes waren. In een 24-uur supermarktje kocht ik wat te eten voor de treinreis en daar vertelde de caissière me na beraadslaging van haar collegaatje, dat er verderop nog wel cafeetjes open waren. Ik, opgewarmd in de winkel, nu met nieuwe hoop de kou weer in. Ik kwam in het centrum van Perm, en zag leven verschijnen en ik vond een Japans-Italiaans restaurant, dat in het weekend tot 7.00 open was, en waarvan zelfs de keuken nog werkte. Een half uur later zat ik in tegenstelling tot de rest van de gasten, niet aan de drank, maar in mijn eigen hoekje met pot thee, peperoni pizza en computer.
Terug op het station zat ik tussen alle andere passagiers en alle zwervers van de straat die daar een warm plekje zochten. Wat een tegenstelling tussen degene die het goed hebben zoals ik en degene van wie hun leven letterlijk op straat ligt, die altijd op moeten oppassen niet in elkaar geslagen te worden en altijd met een half oog open moeten slapen. En wat is het wat ik kan doen?

Op mijn terugtocht liep ik langs de parallelstraat, waar een grote nachtclub is en allerlei mensen van het uitgaansleven genieten. Een groot contrast, maar eigenlijk staan ze aan dezelfde lijn van het leven: Een leven zonder God, tenminste zo ver ik kan dat beoordelen. Dit zijn wel de mensen waar Jezus juist naar toe ging, de prostituees, de bedelaars. Waar sta ik? Geniet ik van mijn eigen veilige leven? Mijn problemen bestaan uit het missen van een vliegtuig, een keer aangehouden te worden of stempels verzamelen. Ik ben dankbaar dat ik niet op straat hoef te slapen, ik vond de uurtjes dat ik nu al rondsjouwde al koud genoeg. Toch denk ik dat er een taak ligt. Ik heb nu dingen gezien, en weer stilgezet bij mensen die ik anders niet gezien zou hebben als ik mijn vliegtuig had gehaald. Wie weet wat ik in de toekomst er aan kan doen?

De toekomst komt steeds dichterbij. Deze week ben ik flink met mijn toekomst bezig geweest; ik heb drie dagen lang documenten verzameld om een aanvraag te kunnen in dienen voor een tijdelijke verblijfsvergunning in Rusland. Na mijn ervaring met de auto overschrijven bij de douane in Wit-Rusland had ik me een verschrikking voorgesteld, en dat was goed. Nu viel het allemaal mee. In een ziekenhuis onderging ik medische testen; er werd een röntgen gemaakt van mijn longen, bloed getest en ik kreeg zware psychologische testen: Psychiater: ‘gebruik je drugs’, ik:’nee’, psych.: ‘drink je’, Ik: ‘nee’, de psychiater keek nog eens naar mijn röntgenfoto, en zette haar stempel en handtekening op mijn medische stempellijst. Zo ging ik langs verschillende kamers en kreeg ik net als bij een speurtocht al mijn stempels in twee dagen tijd, en aan het eind kreeg ik een prachtige diploma als prijsje. Hoezo, bureaucratie is saai en duurt lang? Ze hebben er juist een prachtig spel van gemaakt! Eigenlijk een soort Wie is de Mol, alleen dan zonder mol (,toch?) en ondertussen krijg je weer een nieuwe opdracht en moet je weer naar aan andere plek om een opdracht uit te voeren: De notaris, de tolk, de migratiedienst, Nederlands justitie, Rechtbank, DHL, foto’s maken, de plaatselijke migratiedienst, iemand zoeken die je op papier in zijn huis wil laten inschrijven, openen van bankrekening, etc. Pas nu begrijp ik terwijl ik dit schrijf, waarom ik er ook nog niet zat van ben, want ik had van spel! Wat zijn die Russen toch slim zeg, ipv dat je een nummertje trekt bij het gemeentehuis en zit te balen dat je 20 minuten moet wachten voordat je aan de buurt ben, en hooguit opnieuw moet terugkomen omdat je tanden te zien zijn op de foto, en je binnen een half uur bent ingeschreven of je paspoort hebt, maken ze er hier een heel spelprogramma van die een week duurt! Toch een stuk leuker dan het mee te maken hangend op de bank. Wat is het leven toch goed… en weet je, op tv zenden ze alleen de leuke en spannende momenten van het spel uit, en dat is in het echte leven toch wel anders, ‘t gaat veel dieper.

Mijn 4 dagen Perm zit erop, ik moet een paar documenten afronden en als ik over twee weken terugvlieg kan ik alles misschien in een dag afronden en inleveren. En dan? Dan heb ik vakantie, of zo… misschien kan ik dan nog even skiën of zo, we zien wel. Je weet het nooit hier in Rusland, het blijft altijd spannend. Ik weet wel dat ik gelijk een fiets ga kopen als ik hier ga wonen, die busreis van een uur naar de stad is, als sardientjes in een blikje en nou niet bepaald avontuurlijk.

Ik voel me raar, ik voel me helemaal niet in een ander land, alles gaat zo vanzelfsprekend, op bepaalde ogenblikken na. Het is geweldig om op de basis te zijn, waar je altijd wel iemand kan vinden op een kop koffie mee te drinken of gewoon jezelf terug te trekken op je kamer. Het spel van mijn verblijfsvergunning valt me alles mee op de meeste momenten. En ik begin al een goed gevoel krijgen bij het team waar ik terecht kom. Ik ben blij dat ik de keus heb gemaakt om hier weer te gaan wonen en te gaan werken. Ik mag er rustig aan wennen en kan nog een paar maanden genieten van mijn familie, vrienden, huis en werk in Nederland voordat ik dat allemaal vaarwel ga zeggen, maar het voelt minder dramatisch en heftig dan toen ik thuis in Nederland was, en denkt aan alles wat je opgeeft. Ik krijg er inderdaad een heel ander leven voor terug, en zal compleet anders zijn, maar het voelt goed, en ik ben blij dat ik deel mag zijn van Gods opdracht om zijn evangelie in de uiterste van de wereld uit te dragen. Ik geniet van de sneeuw, en de zon gaat hier nu pas om half acht onder, hoewel het buiten vroor kreeg ik het gevoel dat ik al in de zomer zat, binnen is het dan ook 25 graden of meer. Ik voel me gezegend, ik voel een bepaalde rust, ook al gaan er dingen compleet fout of anders dan ik verwacht. Bijvoorbeeld ik heb nog steeds geen adres waar ik kan worden ingeschreven, en die heb ik wel nodig. Normaal zou ik in stress schieten, nu heb ik er rust over. Komt wel goed en anders niet, ik leg het in Gods handen, ik vertrouw erop dat hij mijn weg bereidt en ik doe wat in mijn vermogen lig.

De groeten vanuit de trein nummer 71E Jekaterinaburg-Sint Petersburg, 9 uur te gaan.

Johan

Ps. Ben net aangekomen op de universiteit, heb mijn eigen kamer en bed weer op de campus. Ik heb al weer pantoffels gekocht en kom er achter dat ik geen extra broek in de koffer heb, die ik nu via Mischa uit Wit-Rusland heb gekregen. Dat wordt twee weken lang dezelfde broek. Gelukkig droogt de was hier snel en heb ik een echte Russische huisbroek.