5 dagen Wit-Rusland, 3 uur Moskou 1 uur in Perm

Wat een paar gave dagen! Tenminste die in Wit Rusland, in Moskou begin ik te denken, ‘wat, wilde IK in Rusland wonen? ’. Niet alles is, zoals ze hier zeggen ‘superpoeper.’ Nu heb ik weer een nachtje goed geslapen, af en toe schrik ik wakker en denk ik, ‘ waar ben ik? Heb ik al mijn documenten allemaal nog, waar is de auto?’ En dan bedenk ik, ‘ o, ja die staat gewoon in Stolin, die heb ik niet meer’. Apart wat er allemaal in je onderbewuste omgaat, terwijl je op het moment zelf heel rustig bent. Rustig bleef ik ook toen de politie mij aanhield in Moskou, ik moest door een detectorpoortje en in mijn koffers zat iets van ijzer… alleen die koffers die zijn een week geleden ingepakt, en ik heb geen idee meer wat er in zit. Ik moest mijn koffer met prachtige cijferslot openmaken, helaas is in de haast, gelijk na mijn laatste blog (eten, afscheid nemen, auto afrekenen, juiste spullen in de juiste koffer/rugtas)bij het dichtdoen een andere code ontstaan dan 000. Geen idee wat die code is en nu sta ik daar bij de politie en moet ik mijn koffer opendoen. Ik zweette overal, met mijn winterjas aan voor Siberische winters met -30, net van de het ene treinstation naar het andere station in Moskou geworsteld met mijn twee mega verhuiskoffers en mijn backpack vol met mijn reisspullen en compleet voedselpakket. Over onmogelijke straatjes, trapjes en obstakels, daarbij een oude vrouw helpend met wie ik samen in de trein naar Moskou had gezeten. Samen gingen we de strijd aan met Moskou om op onze volgende bestemming te komen. Dit vrouwtje had twee kinderen in huis gehaald van een kindertehuis, en deze kinderen deden al het verboden dat mogelijk was in deze wereld, en ze wist niet meer wat ze er mee aan moest. Ze hoorde dat ik een social worker benen gelijk werd me bevraagd wat ze nu toch met deze tieners moest doen. We hadden een gaaf gesprek, en natuurlijk kon ik alleen een paar adviezen geven. Ik vertelde dat er hoop was in Jezus, dat ik verschillende mensen kenden die via God uit de puinhopen van hun leven opgeklommen waren. In de metro nam ik van haar afscheid; ik mocht van haar niemand vertrouwen en ik wenste haar het beste toe op haar reis, en daarbij Gods zegen. Ze hoopte me nog eens te zien, als ik nogmaals door Smolensk reisde, moest ik maar eens langskomen. Opeens kreeg ik een dikke kus op mijn wang en toen gingen de deuren open van haar metrostation. Perplex stond ik daar, zwaaide nog een keer en mijn metro reed door naar mijn halte.
Daar aangekomen, weer door allerlei onmogelijke obstakels voor verhuiskoffers, en daarna het gedoe bij de politie, ik zweette overal en moest mijn koffer openmaken van een code die ik niet wist. Erg verdacht allemaal. Soms helpt het niet dat je uit Nederland komt, waar alles maar kan het mag. Na een half uur proberen, moest ik maar mijn andere koffer open maken. Alleen wat kleren, schoenen en andere voor een politieagent niet interessante dingen. Alleen had ik een megapot Provençaalse kruiden met mij mee. En waarop lijkt dat? En wat voor specifieke geur had dat? Precies, onbekend en uiterst interessant voor de politie, en ja ik kwam uit Nederland. Ze e wisten het wel. Ik mocht mee naar een politiepost, inclusief cel met gehavende gevangenen. Ik voelde me net in een Russische film, waar deze plekken niet bepaald positief worden afgeschilderd en die sfeer klopte helaas ook. Meerdere malen was er machtstrijd gaande tussen de politieman op wacht en de twee gevangenen in de cel. Ik stond daar op een halve meter afstand van de tralies. Ondertussen moest ik mijn kruidenbus met geconstateerde ‘drugs’ wederom uit mijn rugtas halen, nadat ik die van de politieman eerder weer in mijn tas had moeten doen. Vol triomf ging de kruidenbus rond, en alle politieagenten roken eraan en ik nogmaals uitleggen wat er allemaal in zat voor kruiden. Er werd een drugsspecialist bij gehaald, die rook er aan en stak het in de fik. Toen begon me de moed in de schoenen te zakken, want warempel het rook een beetje naar marihuana of zoiets… En dat zeiden ze ook, er zond toch iets in. Maar ja het rook ook naar tijm en rozemarijn. Ik hoorde zoiets van,als het erin zit, dan was het al verpest door alle andere kruiden. Misschien was het wel een nieuwe Nederlandse mix, die ze hier nog niet kende. Er liepen ongeveer 10 agenten rond, en nog twee gevangenen. Ik bedacht me, ’wat kan me gebeuren, ik zit in Moskou, en ik heb niets bijzonders bij me, en het ergste wat kan overkomen is mijn trein missen’. Na een half uur wachten, nog een specialist en een paar goede gesprekken met de agent op wacht mocht ik eindelijk gaan. De agenten snapten niet wat ik als Nederlander in Rusland moest doen, dit deel van de aarde was door God vergeten en verlaten. Voila! Daarom ben ik hier, om te laten zien dat God de Russen niet is vergeten! Alleen is het leven hier inderdaad soms zwaar irritant. De agent op wacht vroeg mij of het moeilijk was om een verblijfsvergunning te krijgen( dit vraagt een Moskviet, iemand die woont in de beste, duurste en meest gewilde plek van Rusland!). Eindelijk mocht ik weg, na een uur onderhoud, stiekem weer een mooie ervaring, een paar goede gesprekken.
Helaas word je er op dat moment niet blijer van, meer chagrijnig. Zeker nu bleek dat de meeste deuren en winkels gesloten waren, en ik nu door stoepjes, drempels en trappen om moest lopen om wat te kunnen eten en om mijn tickets om te wisselen. Ik moest weer door een politiepost, ze zijn blijkbaar bang voor een bomaanslag. Weer ging de pieper af en dit waren weer andere agenten. Ze vroegen of ik er messen, lepels of laptop in had zitten, vorige keer had ik nee gezegd, omdat ze in mijn rugtas zaten, nu zei ik snel ja… nou dan was het goed en kon ik doorlopen…pffffh.
Op naar de kassa, op Russische stations zijn er niet 1 of 2 kassa’s, maar een stuk of 20 tot 40, en allemaal hebben ze een andere functie. Via de informatie kwam ik erachter dat ik bij kassa 11 moest zijn. Daar was niemand, na 10 minuten wachtte kwam er iemand die me doorstuurde naar kassa 20, daar was natuurlijk ook niemand. Daar 15 minuten gewacht, helaas niemand, dan eerst maar een hapje eten. Heerlijke Plof uit Uzbekistan, wat heb ik dat gemist :-). Een half uur voordat mijn trein vertrok had ik eindelijk de juiste kassa gevonden en legde ik mijn probleem uit. Via de Russische spoorwegen had ik via hun site mijn treintickets gekocht. Die van Minsk-Moskou moest ik inwisselen voor een echt ticket. In Minsk aan de kassa kreeg ik te horen, dat ze dat ticket niet uitgaven, want zij zijn de Wit-Russische spoorwegen. Ik moest een nieuw ticket kopen en in Moskou maar mijn geld terugvragen voor mijn elektronische bestelling. Ik vroeg de caissière of ze dat voor mij op de achterkant kon neerzetten met haar naam en handtekening, maar nee, dat kon ze niet doen. Die verantwoordelijkheid wilde ze blijkbaar niet op zich nemen… Dus nu in Moskou stond ik met mijn twee tickets bij de kassa, maar de caissière in Moskou vertelde me doodleuk: helaas, je hebt al in de trein gereden, we kunnen je geen geld teruggegeven, en nergens staat wanneer je aan de kassa in Minsk bent geweest :-). (hier was ik natuurlijk niet mee eens, maar na 10 minuten gaf ik het op )Wat een land is dit! Waarom is het leven hier zo lastig… en wat hebben we het goed in Nederland! Gelukkig ga ik niet in Moskou wonen, maar toch drong me wederom de consequenties van het leven hier in Rusland tot me door. Wil ik hier echt wonen?
In de trein werd ik weer helemaal gelukkig, een mooie ouderwetse trein, met hout op de muren en tot mijn verrassing deelde ik mijn coupe alleen met een ander persoon. Een Oekraïense circusartieste die ook naar Perm reist. Ook op het bovenste bed, en dat betekent dat we de hele reis een heel coupe( boven en onderbed) tot onze beschikking hebben, voor 50% van de prijs. De bovenste bedden in coupe zijn tegenwoordig met 50% korting en daarmee goedkoper dan de derde klas :-) Dat wordt 24 uur relaxen!
Dat waren mijn ervaringen van drie uur moskou, maar zoals ik schreef had ik een geweldige tijd in Wit-Rusland. In Pinsk werd ik door mijn studiegenoot en zijn huisgroep met taart en werd ik bestoken met vragen (dat na twee dagen reizen). Het was een gave en warme ontmoeting, ze zonden voor mij een lied in het Wit-Russisch en daarna moest ik een lied zingen in het Nederlands… sjo ben ik niet echt gewend voor een heel publiek… maar ik nam de uitdaging aan en gelukkig liep het goed af. Ik stond verbaasd van mezelf :-) . Rond middennacht brachten ze me naar het station, en mocht ik in de trein eindelijk 5 uur lang achter elkaar slapen. Helaas schrok ik elke keer wakker.
In Minsk aangekomen sloeg ik mijn koffers op in een opslag en wachtte ik op Tanja, de bruid voor wie ik naar Minsk was gekomen. Het was goed om elkaar weer te zien, en ik was erg benieuwd naar de bruidegom. Maar eerst mocht ik van Tanya slapen, ze bracht me naar het gastenverblijf van YWAM, ik kreeg drie dagen een appartement voor mezelf! Relax!
Twee dagen lang heb ik Tanya en Andre geholpen met het versieren van de bruiloftszaal samen met 15 andere mensen. Ondertussen was haar moeder met vriendinnen het eten aan het bereiden voor het grote feest. Toen alles klaar stond, zag het eruit als de maaltijd die in de hemel op ons staat te wachten, alles wit, stoelen en tafels bedekt met wit linnen, een buffet vol met eten, geweldig! Bestek, borden en glazen was geleend van vrienden door de hele stad heen:-) En op de dag zelf was het foto’s maken in een prachtig museum, met leuke mensen om ons heen. In dat museum liepen op den duur wel 20 bruiden met hun aanstaande man, en misschien wel 5 toeristen :-) . De kerkdienst was kort en krachtig, de broer van Tanja is dominee en ging ons voor. En daarna begon het grote feest met overdadig eten. Er waren verschillende clips gemaakt van hoge kwaliteit en getalenteerde vriendinnen van Tanja deden een soort van musical: geweldig! Er was ook dansen, en daar mocht ik eindelijk los. Ik heb zelfs nog een danswedstrijd gewonnen :-). En het is bijzonder plezant om met prachtige Wit Russische dames te mogen dansen:) . Het was een topfeest en ik heb met volle teugen genoten. Na de bruiloft meegeholpen alles op te ruimen en laat kwam ik terug op mijn appartement met een zak vol restjes voor mijn treinreis. ’s Ochtends vroeg nam ik de metro nam ik de metro naar het treinstation en liet ik Wit-Rusland achter me.. 5 dagen Wit-Russische folklore.
Joepie! Na een week reizen ben ik aangekomen op mijn meest verre reisdoel: Perm, op het randje van Europa. Dit wordt mijn toekomstige werkplek en hier ga ik proberen deze maand een verblijfsvergunning aan te vragen…
Helemaal geweldig om weer op een basis te zijn, er zijn hier verschillende mensen uit verschillende naties. God is Goed!