weer thuis

Ik ben weer thuis...Ik weet nog niet zo goed of ik daar nu blij mee moet zijn of niet. Ik heb mijn terug-in-NL-dip...gelukkig heb ik nog een dagje vrij om me aan te passen aan mijn eigen 'thuis'.

Mijn reis terug was nog een hele kopbreker...ik besloot om met de trein te gaan: Net voordat ik voor de hele universiteit in de aula mijn levensverhaal zou vertellen, holde ik in de pauze naar de spoorwegkassa om info te vragen over mijn reis. Helaas kon ik alleen op het Finlandski treinstation internationale tickets kopen voor mijn reis. Dus na mijn laatste lesdag zou ik de stad door moeten om daar mijn treinkaartjes te kopen. Ik rende terug om mijn praatje te houden voor alle studenten en werkers van de universiteit. Ik kwam binnen toen ik al was aangekondigd, en kreeg snel te horen dat ik geen 40 min had, maar 20 minuten. De rector had wat mededelingen. Of dat ok was…Nou ja, wie ben ik om nee te zeggen…

Voor de allereerste keer in mijn leven deed ik mijn woordje in het Russisch voor zo’n publiek… en ik heb altijd al plankenkoorts. Ik vertelde hoe ik opgegroeid was, hoe ik tot geloof was gekomen en waarom ik nu in Rusland ben. Het ging naar mijn idee aardig goed, maar niet echt bijzonder. Ik was de 2 dagen ervoor gevraagd om het te doen, en naast de studie was er weinig tijd om voor te bereiden. De rector stond op en zei dat hij vol bewondering had zitten luisteren, en dat mijn Russisch uitstekend was! Als ik mijn kennis en geloof zou gebruiken als ik de taal gebruikte kon ik veel bereiken. Dat was natuurlijk gaaf om te horen! Het was mooi om mijn getuigenis te geven, maar daarna moest ik weer snel door de normale dagelijkse bezigheden, studie, uitvinden hoe ik de volgende dag thuis moest komen, afscheid nemen van mijn fantastische medestudenten…
Maar God is goed, en helpt waar nodig is! Ik bleef me dat vooral voorhouden. Ik heb maar twee handen en één hoofd.

Tijdens de lessen zat ik op internet uit te zoeken wat ik ’s nachts moest gaan doen op het treinstation van Tampere, de bus naar het vliegtuig vertrok pas om 8.00. Ik kwam erachter dat het treinstation om 1.00 sloot, en wat moet ik dan doen? Het probleem voorleggend aan medestudenten, kwam ik tot de conclusie dat ik dat dan wel zou zien, misschien was er een bioscoop open, en anders maar coladrinkend in een bar…

De lesweek was afgelopen, mijn Siberische vrienden moesten weg om hun vliegtuig te halen, we zouden nog bij de Mac gaan eten. Opeens kreeg ik te horen dat ik ook een stage moest gaan lopen in dit halve jaar… Ik dacht ‘o, nee, niet weer’. Na de les, zou ik met de andere nieuwelingen horen hoe dat er uit zou gaan zien. Gelukkig blijkt het mee te vallen, het is maximaal 50 uur per half jaar.

Ik kon naar de Mac, mijn Siberische vrienden hadden me al gebeld waar ik bleef. Van de meeste studenten had ik al afscheid genomen. Een snelle hap bij de McDonald’s met mijn nieuwe vrienden en door naar de metro. Daar nam ik afscheid van mijn bescheiden Wit-Russische kamergenoot. Na twee metrostops stapten mijn Siberische vrienden uit, die aan hun 5000km tocht naar huis begonnen, een half jaar zouden we elkaar niet zien…erg raar…en toen zat ik nog alleen in de metro met duizende anderen om mij heen.

Opeens hoorde ik ‘treinstation’, verbaasd stapte ik uit, ik had niet verwacht dat het zo snel zou gaan. Op 10-minutendurende roltrap omhoog besefte ik me dat ik bij het verkeerde treinstation ben uitgestapt, dit is het Moskovski treinstation en niet het Finlandski, zoals die mevrouw van de treinkassa had gezegd. Balen, maar misschien is dit weer zo’n toevallige zet van God, om een betere trip te krijgen… Ik kwam boven op een van de grootste treinstations van St. Petersburg en ging op zoek naar de kassa. Hoewel ik de bordjes volgde leek ik te verdwalen. Eindelijk stond ik voor het gebouw waar de kassa’s waren. Een man sprak me aan of ik niet met de bus naar Moskou wilde. Ik dacht, ‘rot op’ en ik zei beleefd, ‘nee hoor’. Ik liep de trap op, zeulend met mijn koffer en bedacht me opeens, dat deze meneer misschien zou weten hoe ik met de bus naar Finland kon komen. Hij antwoordde me dat er bij het hotel buiten bussen stonden voor Finland. Snel liep ik erheen, door alle natte sneeuwdrap, mijn trouwe koffer achter me aanrijdend. Koffers op wielen zijn een geweldige uitvinding, maar zelfs na een uur lopen, word je er zat van. Zeker als je de volgende dag op een vliegveld moet zijn en je nog niet duidelijk hebt hoe het allemaal moet. Een vrouw met een bordje stond bij een busje... Voor 15 euro kon ik de volgende dag ik Helsinki zijn! Wow wat een uitkomst, dat scheelde 60 euro! De volgende avond zou ik een stoel hebben in een busje naar Helsinki. Daar zou ik ’s nachts aankomen en zou daarvandaan een trein kunnen nemen naar Tampere. Super, ik had eindelijk mijn trip gevonden. Weer een stresspunt minder. Ik kon rustig genieten van mijn laatste dag st. Petersburg met mijn vrienden.

Helaas bleek toen ik even later in de keuken naast mijn brommende koelkast op de bank zat, dat er geen goed vervoer was van Helsinki naar Tampere. Ik zou een hele korte overstap hebben in Helsinki op een bus naar Tampere (als mijn busje al op tijd zal aankomen…) of ik zou de eerste trein nemen in de ochtend en de bus naar het vliegveld missen en een taxi moeten nemen. Op internet werd ik niet veel wijzer. Mijn Fins is niet echt goed ;-).

Met de trouwe brommende koelkast naast me viel ik in slaap. Ik schoot wakker met… ‘hoe kom ik in Tampere op het vliegveld’. Terwijl ik nog in bed lag begon Oksana met haar zoontje mix te maken voor heerlijke pannenkoeken als ontbijt, daarvoor wilde ik wel de dag laten beginnen. Ik belde de mevrouw van het bordje; ‘nee, ik hoefde me geen zorgen te maken, we zouden het zeker halen’. Ik besloot de gok maar te wagen en verder te genieten van mijn dag. In de dag belde Stacia, die op een Russische facebook een berichtje had gezet over mijn zoektocht naar een trip. Iemand berichtte haar via dit medium dat ik met een busje ’s avonds kon worden opgehaald en rechtstreeks naar Tampere Airport zou worden gebracht. Dit zou het minder stressvol zijn en gemakkelijkst. Haar man had vaak naar gereisd naar Finland, en de grensovergang kan lang duren. En de mevrouw van het busje zou altijd zeggen dat ik op tijd zou zijn, maar daar moest ik niet te veel op vertrouwen. Ik besloot het rechtstreekse busje te nemen en belde de mevrouw van het bordje af. Ze schold me niet eens uit! Ik bedankte haar voor de moeite en ik hing verbaasd op. Alles was nu echt klaar. Met mijn vrienden had ik nog een gezellige avond en na 23.00 werd ik netjes opgehaald door een nette bus en ging op weg naar Tampere. Bij de grens was het nog ff spannend, mijn registratie liep af om 23.59, en nu kwam ik pas om 01.00 bij de grens aan. Maar ze deden niet moeilijk en ik was in de EU! De rechtstreekse trip naar Tampere moest ik ook met een korrel zout nemen, eerste werden er 3 mensen in Helsinki afgezet. Het voordeel van dit busje is dat ze je afzetten op het adres waar je zijn moet… het nadeel is dat de andere passagiers daar helemaal niet moeten zijn, en je daardoor 3 uur langer onderweg bent. Ander voordeel is dat je zo wel heel Helsinki op een toeristische route doorcrosst;-). Ik maakte me natuurlijk al weer druk of we wel op tijd zouden aankomen op het vliegveld. Ik telde de uren en elke keer bedacht ik me dat ik me druk maakte om niets, we hadden nog vele uren.
Netjes op tijd kwamen we op het vliegveld aan. Mijn koffer bleek 11 kilo te wegen in plaats van de voorgeschreven 10 kilo, ik haalde mijn leesboek eruit en stopte die in mijn jaszak. De koffer woog nu 10.7 kg en was zo ok… Ik ging de security door, ik moest alles uit mijn koffer halen, mezelf helemaal ontmantelen van al het ijzer en andere op bommenlijkende materialen. Ik bleek ‘veilig’ en kwam in de volgende hal aan met ramen uitkijkend op de landingsbaan, erg gaaf! Het begon te rommelen in mijn maag, en denkend aan de les van de vorige keer, kon ik het betere via de mond er uit laten komen i.p.v. een paar uur later veel zieker via de andere kant. Met 100km/u vloog mijn net opgedronken yoghurt, halve liter water en boterham met vlees er in een aantal stortingen eruit. Dat luchtte op en ik kon zo beter vliegen.

Veilig aangekomen in Bremen, was het vliegtuig een half uur te vroeg en dat gaf mij de mogelijkheid om de volgende uren Bremen als toerist te ontdekken. Ik pakte de tram de stad in en ik had niet een mooie stad verwacht, het lijkt op Brugge.

Helemaal toeristisch besloot ik een boottocht over de rivier te maken. Helaas vielen de bezienswaardigheden tegen: de Kellogs fabriek, een bierbrouwerij, andere moderne fabriekscomplexen en verschillende containerschepen. Na een half uur maakte we de tocht de andere kant op. Ik gebruikte zo mooi mijn tijd en zat warm en droog met een rustgevend uitzicht, heerlijk. De laatste paar minuten duurde zo lang als lood, ik had nog een half uur voor mijn bus naar Groningen vertrok! Ik holde naar de tramhalte en tot mijn schrik vertrok die pas om 13.20, en de tocht duurde 11 minuten naar het vliegveld… En mijn bus vertrok… om 13.30! En Duitsers zijn net als Nederlanders erg strikt. Een aantal schietgebedjes stegen vluchtig op naar de hemel. Gelukkig was de tram strikt op tijd, en toen we het vliegveld binnenreden stond mijn bus er nog en had ik even later een plekje bemachtigd.

Ik ben weer thuis en acclimatisatieproces ik begonnen. Nog ff bijkomen…

Ik heb besloten om verder te gaan met de studie aan de universiteit in st. Petersburg. De laatste week heb ik genoten van het leven daar. In oktober is de volgende sessie, waarschijnlijk gaat dan de studie Christelijke Psychologie en Pedagogiek van start. Ik zal zien…Russen moet je met een korreltje zout nemen…maar je kunt zeker met ze lachen! Ik dank God voor deze geweldige reis! Hij is goed!
Johan