onbegrijpelijk rusland en toch leuk
Door: Jogans
Blijf op de hoogte en volg Johan
11 Maart 2010 | Rusland, Moskou
Ik zit achter in de klas, luister naar de professor van het vak Patristika, het is het laatste 4-urige blok van een totaal van 20 uur. Ik snap er nog steeds niets van. Erg irritant om 20 uur te luisteren naar iemand, waarvan je misschien 5% begrijp. Gelukkig zijn er ook andere vakken die ik wel kan volgen.
Elke minuut hier is bezet...9 uur per dag les in het Russisch, 6 dagen per week...nog twee dagen en dan eindigt mijn eerste sessie en reis ik naar huis. Ik begin te wennen aan het leven hier.
Ik kwam twee weken geleden op zondag aan op de universiteit en ik verwachtte dat ik nu alles duidelijk zou worden. Helaas was ik vergeten dat dit Rusland is, dat hier niemand weet wat de ander doet. Ik ontmoette mijn kamergenoot, een 2 meterlange reus uit Wit-Rusland, Misja. Verder leek de hele campus leeg… Ook hij wist niet hoe laat morgen de lessen beginnen en wat we zouden krijgen… niemand lijkt iets te weten…ik word er sacherijnig van.
Maandag begonnen de lessen, ik was er helemaal klaar voor! Ik had een schrift en pen gekocht om alles op te schrijven… bij de receptie hing ons rooster, we hebben 2 blokken van 4 uur elke dag, inclusief zaterdag: Patristika, germevtika, geschiedenis van de Russische Orthodoxe kerk en theologie. De laatste twee vakken kon ik me iets bij voorstellen, maar de eerste 2 helemaal niets… Germenevtika is een soort van methode om de bijbel te ontleden. En Patristika, heb ik 20 uur gehad, maar begrijp ik niets van. Het heeft te maken met de eerste kerkvaders. Niemand vertelt me dat ik dus helemaal niet christelijk psychologie studeer, maar voor kerkelijk werker! Ik ben er in de loop van de weken achtergekomen. De eerste dagen was ik verontwaardigd, en zag ik vooral alle slechte dingen.
In de klas ontmoette ik 20 andere studenten, ze komen uit heel Rusland, Wit-Rusland, Ierland en Moldavië, sommige reizen 5000km (5 dagen op de trein) om hier te studeren voor 2 weken! Wow, voor hen heb ik ontzag. Alleen de eerste dagen zag ik alleen serieuze gezichten, en mensen die aandachtig luisterde naar de lessen. Ik verveelde me dood, want van dit Russisch begreep ik weinig de eerste dagen. Ik moest me uiterst concentreren om te volgen wat de leraren zeiden. Bij geschiedenis kreeg je een snauw van de lerares als je maar iets te veel lawaai maakte, ik roerde iets te hard in mijn kop koffie met suiker…ik voelde me alsof ik uiterst grove zonde begaan had…
En alsof het me niet al genoeg energie kostte, moest ik ook nog eens bij mijn vrienden mijn paspoort ophalen om het door de universiteit te laten registeren: mijn vrienden zouden dit voor me doen, omdat de universiteit mij niets vertelde, hoe en wat. Krijg ik een boze secretariaat, dat ik me door hen moet laten registeren… aaahhh. Dus ik ’s avonds op de eerste dag om 18.00 als de lessen zijn geëindigd een uur met de metro naar de plek waar mijn paspoort is… Eenmaal opgehaald loop ik de 15 minuten terug naar de metro station en besluit ik heerlijke doner kebab te gaan eten in een klein barretje. Heerlijk! Eindelijk iets goeds gevonden. Ik geniet dan ook uitbundig van deze minuten van ontspanning. Helaas vervolgen deze minuten van blijdschap in een hele nacht buikpijn en stromende diarree… ’s ochtend lig ik uitgeput in bed. Niet begrijpend hoe ik leef, besluit ik om de moeilijk lessen ’s ochtend maar te missen en na de lunch geschiedenis te proberen. Ik baal ervan dat ik hier ben, en denk hoe gaat mijn leven nu verder? Ik zit op geen school meer in Nederland, mijn Russische droom lijkt opeens een nachtmerrie. Ik besluit om deze 2 weken maar uit te zingen, en bid flink dat ik toch maar iets mag leren deze weken.
Op woensdag kom ik er achter dat er niet alleen grauwe muizen hier studeren, maar ook mensen die bruisen van het leven. Ik ontmoet leuke klasgenoten, we gaan ’s avonds de stad in, ik voel weer leven door mijn aderen stromen! Als we laat terug komen eten we met elkaar en kijken we een film. Die avond kom ik er achter dat ik zonder goede compagnie niet kan leven. Ik heb gezelschap nodig waarmee ik kan lachen en samen dingen kan doen. Vanaf deze dag begin ik weer te leven. Ik doorleef de saaie lessen, waar je alleen naar de leraar luister en voor mezelf neem ik als doel dat mijn Russische woordenschat en kennis van grammatica flink zal groeien. ’s Avonds geniet ik van goed gezelschap en ik begin weer een lach op mijn gezicht te krijgen..(Ze denken hier nu dat alle Nederlanders alleen maar lachen en vrolijk zijn :))
Nu ben ik een week verder, net nog in de stress gezeten dat ik mijn paspoort kwijt was…ik heb net het theater gebeld om te vragen of ze daar mijn paspoort hebben gevonden. Alleen bleek mijn beltegoed op te zijn… Ik keek nog een keer in mijn jaszak, blijk ik er twee te hebben…:-) en daar was mijn paspoort… Een week geleden haalde ik geld uit de pinautomaat, alleen kreeg ik mijn pinpas en mijn geld niet terug… ik belde met de bank, bleek ik met Moskou te bellen. Ze vertelde me om morgen terug te bellen naar de bank in st. Petersburg, die waren nu dicht… ze zouden me verder helpen…. En ondertussen weet ik wat Russisch helpen is… ik moet zelf de hele stad door, uitvinden waar de bank is, papieren invullen, door de hele bureaucratie… maar het is me gelukt… Alleen het rare is dat ik na een paar dagen tot mijn verbazing mijn pinpas in mijn portemonnee zag zitten… Ik snap niet hoe… waarschijnlijk ben ik erg moe geweest ofzo… heel raar. Maar gelukkig heb ik weer geld waar ik bij kan en kan ik mijn universiteit betalen.
Het mooiste was mijn bezoek aan het afkickcentrum, er is een kerk in Siberië, die 15 jaar geleden ontstaan is. Ze hebben nu 60 kerken met afkickcentra door heel Rusland heen. En hadden er net een geopend 60 km vanuit St. Petersburg. Twee studenten zijn van die kerk en we besloten die zondagavond te bezoeken! Ik voelde me gelijk helemaal thuis. Een klein dorpje, en in een klein houten huisje stonden overal stapelbedden, waar het team en de afkickende mensen wonen en leven! Degenen die kunnen, werken elke dag om zo geld te verdienen voor levensonderhoud en armen te helpen. Ik stond versteld van hun methode. Naar mijn idee leken ze op de eerste kerk in handelingen. Het was echt bijzonder om deze mensen te ontmoeten. Ik mocht daar ook genieten van een echte Russische sauna, en voor het eerst in mijn leven in de sneeuw gesprongen:-) erg gaaf!
Nog anderhalve dag les en dan begint mijn terugtocht weer. Ik weet nog niet hoe ik terug moet reizen naar Finland… ik moet waarschijnlijk ergens overnachten in Finland, of een andere manier vinden… Helaas heb ik weinig tijd om iets uitvinden… dus hierbij een klein berichtje van mij…
Elke minuut hier is bezet...9 uur per dag les in het Russisch, 6 dagen per week...nog twee dagen en dan eindigt mijn eerste sessie en reis ik naar huis. Ik begin te wennen aan het leven hier.
Ik kwam twee weken geleden op zondag aan op de universiteit en ik verwachtte dat ik nu alles duidelijk zou worden. Helaas was ik vergeten dat dit Rusland is, dat hier niemand weet wat de ander doet. Ik ontmoette mijn kamergenoot, een 2 meterlange reus uit Wit-Rusland, Misja. Verder leek de hele campus leeg… Ook hij wist niet hoe laat morgen de lessen beginnen en wat we zouden krijgen… niemand lijkt iets te weten…ik word er sacherijnig van.
Maandag begonnen de lessen, ik was er helemaal klaar voor! Ik had een schrift en pen gekocht om alles op te schrijven… bij de receptie hing ons rooster, we hebben 2 blokken van 4 uur elke dag, inclusief zaterdag: Patristika, germevtika, geschiedenis van de Russische Orthodoxe kerk en theologie. De laatste twee vakken kon ik me iets bij voorstellen, maar de eerste 2 helemaal niets… Germenevtika is een soort van methode om de bijbel te ontleden. En Patristika, heb ik 20 uur gehad, maar begrijp ik niets van. Het heeft te maken met de eerste kerkvaders. Niemand vertelt me dat ik dus helemaal niet christelijk psychologie studeer, maar voor kerkelijk werker! Ik ben er in de loop van de weken achtergekomen. De eerste dagen was ik verontwaardigd, en zag ik vooral alle slechte dingen.
In de klas ontmoette ik 20 andere studenten, ze komen uit heel Rusland, Wit-Rusland, Ierland en Moldavië, sommige reizen 5000km (5 dagen op de trein) om hier te studeren voor 2 weken! Wow, voor hen heb ik ontzag. Alleen de eerste dagen zag ik alleen serieuze gezichten, en mensen die aandachtig luisterde naar de lessen. Ik verveelde me dood, want van dit Russisch begreep ik weinig de eerste dagen. Ik moest me uiterst concentreren om te volgen wat de leraren zeiden. Bij geschiedenis kreeg je een snauw van de lerares als je maar iets te veel lawaai maakte, ik roerde iets te hard in mijn kop koffie met suiker…ik voelde me alsof ik uiterst grove zonde begaan had…
En alsof het me niet al genoeg energie kostte, moest ik ook nog eens bij mijn vrienden mijn paspoort ophalen om het door de universiteit te laten registeren: mijn vrienden zouden dit voor me doen, omdat de universiteit mij niets vertelde, hoe en wat. Krijg ik een boze secretariaat, dat ik me door hen moet laten registeren… aaahhh. Dus ik ’s avonds op de eerste dag om 18.00 als de lessen zijn geëindigd een uur met de metro naar de plek waar mijn paspoort is… Eenmaal opgehaald loop ik de 15 minuten terug naar de metro station en besluit ik heerlijke doner kebab te gaan eten in een klein barretje. Heerlijk! Eindelijk iets goeds gevonden. Ik geniet dan ook uitbundig van deze minuten van ontspanning. Helaas vervolgen deze minuten van blijdschap in een hele nacht buikpijn en stromende diarree… ’s ochtend lig ik uitgeput in bed. Niet begrijpend hoe ik leef, besluit ik om de moeilijk lessen ’s ochtend maar te missen en na de lunch geschiedenis te proberen. Ik baal ervan dat ik hier ben, en denk hoe gaat mijn leven nu verder? Ik zit op geen school meer in Nederland, mijn Russische droom lijkt opeens een nachtmerrie. Ik besluit om deze 2 weken maar uit te zingen, en bid flink dat ik toch maar iets mag leren deze weken.
Op woensdag kom ik er achter dat er niet alleen grauwe muizen hier studeren, maar ook mensen die bruisen van het leven. Ik ontmoet leuke klasgenoten, we gaan ’s avonds de stad in, ik voel weer leven door mijn aderen stromen! Als we laat terug komen eten we met elkaar en kijken we een film. Die avond kom ik er achter dat ik zonder goede compagnie niet kan leven. Ik heb gezelschap nodig waarmee ik kan lachen en samen dingen kan doen. Vanaf deze dag begin ik weer te leven. Ik doorleef de saaie lessen, waar je alleen naar de leraar luister en voor mezelf neem ik als doel dat mijn Russische woordenschat en kennis van grammatica flink zal groeien. ’s Avonds geniet ik van goed gezelschap en ik begin weer een lach op mijn gezicht te krijgen..(Ze denken hier nu dat alle Nederlanders alleen maar lachen en vrolijk zijn :))
Nu ben ik een week verder, net nog in de stress gezeten dat ik mijn paspoort kwijt was…ik heb net het theater gebeld om te vragen of ze daar mijn paspoort hebben gevonden. Alleen bleek mijn beltegoed op te zijn… Ik keek nog een keer in mijn jaszak, blijk ik er twee te hebben…:-) en daar was mijn paspoort… Een week geleden haalde ik geld uit de pinautomaat, alleen kreeg ik mijn pinpas en mijn geld niet terug… ik belde met de bank, bleek ik met Moskou te bellen. Ze vertelde me om morgen terug te bellen naar de bank in st. Petersburg, die waren nu dicht… ze zouden me verder helpen…. En ondertussen weet ik wat Russisch helpen is… ik moet zelf de hele stad door, uitvinden waar de bank is, papieren invullen, door de hele bureaucratie… maar het is me gelukt… Alleen het rare is dat ik na een paar dagen tot mijn verbazing mijn pinpas in mijn portemonnee zag zitten… Ik snap niet hoe… waarschijnlijk ben ik erg moe geweest ofzo… heel raar. Maar gelukkig heb ik weer geld waar ik bij kan en kan ik mijn universiteit betalen.
Het mooiste was mijn bezoek aan het afkickcentrum, er is een kerk in Siberië, die 15 jaar geleden ontstaan is. Ze hebben nu 60 kerken met afkickcentra door heel Rusland heen. En hadden er net een geopend 60 km vanuit St. Petersburg. Twee studenten zijn van die kerk en we besloten die zondagavond te bezoeken! Ik voelde me gelijk helemaal thuis. Een klein dorpje, en in een klein houten huisje stonden overal stapelbedden, waar het team en de afkickende mensen wonen en leven! Degenen die kunnen, werken elke dag om zo geld te verdienen voor levensonderhoud en armen te helpen. Ik stond versteld van hun methode. Naar mijn idee leken ze op de eerste kerk in handelingen. Het was echt bijzonder om deze mensen te ontmoeten. Ik mocht daar ook genieten van een echte Russische sauna, en voor het eerst in mijn leven in de sneeuw gesprongen:-) erg gaaf!
Nog anderhalve dag les en dan begint mijn terugtocht weer. Ik weet nog niet hoe ik terug moet reizen naar Finland… ik moet waarschijnlijk ergens overnachten in Finland, of een andere manier vinden… Helaas heb ik weinig tijd om iets uitvinden… dus hierbij een klein berichtje van mij…
-
11 Maart 2010 - 13:59
Francisca, CHE:
Wat geweldig hoe jij je ding daar doet! Echt super hoe jij je weet te redden. Respect!
Ik hoop dat je meer mag gaan begrijpen van Russisch en dat je daar je weg vindt. Ik denk aan je! Dat God nabij mag zijn! Veel liefs van mij! -
11 Maart 2010 - 18:41
Esther:
Ik keek al uit naar het vervolg! :) Ik ben het helemaal met Francisca eens: super! -
11 Maart 2010 - 19:55
Irene:
Bijzonder hoe dingen kunnen gaan! Hoop dat je er al met al positief op terug kunt kijken en dat je weer een stapje dichterbij je droom bent gekomen. Goede terugreis gewenst! And don't worry: your not alone..! -
11 Maart 2010 - 20:13
Anjesmit:
dank je voor je verslag .
hoe nog even vol .
en sterke met afscheid nemen .
gezegende reis terug. -
11 Maart 2010 - 23:18
Eva Maria:
HEY Johan!
Wat een belevenissen allemaal in de afgelopen tijd zeg. Ik vindt het super wat je allemaal doet en wens je veel succes met alles. Bovenal veel plezier in Rusland en je op verdere pad.
God Bless. -
12 Maart 2010 - 18:04
Hetty De Groot:
sterkte Johan met alle tegenslagen. Jij hebt volgens mij een instelling om er toch iets goeds van te maken. -
12 Maart 2010 - 19:59
Wieteke:
Hej
Ik had niet eens door dat je alweer weg was.
Bakkie doen volgende week
Liefs WIeteke -
13 Maart 2010 - 09:39
Sjors:
Hey Johan,
Respect hoor! Bijzonder om te lezen hoe je het allemaal doet. Gods rijke zegen gewenst bij alles wat je doet. Ik ben benieuwd naar het volgende verhaal.
Groeten, sjors
-
13 Maart 2010 - 15:34
Wil:
Hoi Johan jij beleef zo het een en ander zeg.
Denk bij alles Vader weet ervan het komt goed.
Ik bewonder je moed.
Ik wens je Gods zegen en wijsheid toe.
Wetende dat Hij voor je is en achter je en onder je. Wat zal een sterfelijk mens mij aan doen.Groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
